Η μάγισσα του Jess Williamson ακούγεται τόσο indie folk όσο και πλήρως προσβάσιμο, όλα ταυτόχρονα. Τα τραγούδια της έχουν αυτή τη διαχρονική ποιότητα που μοιάζουν με το i-fell-this-song. Σε μέρη, καλεί εικόνες του παρελθόντος (με το “αβοήθητο, αβοήθητο, αβοήθητο” λυρικό στον άνεμο στον κασσίτερο, για παράδειγμα), ενώ παράλληλα λένε σύγχρονες ιστορίες για τα τρέχοντα επεισόδια στη ζωή των πραγματικών ανθρώπων – Με τις εικόνες στο “Infinite Scroll”, ένα τραγούδι του οποίου ο τίτλος αναφέρει το internet surfing και, ταυτόχρονα, μαγικά στοιχεία από την εποχή των μάγιστων.

Ξέρω ότι θα το ακούω ακόμα για τα επόμενα χρόνια.
Μάγος από τον Jess Williamson
Το νέο ρεκόρ του Jess Williamson είναι το ιδανικό ζευγάρωμα με το καναδικό ρεκόρ της Whitney Rose’s Country “We We Go To Rodeos”. Και τα δύο άλμπουμ καλούν πίσω σε παλαιότερες στιγμές, αλλά όπου ο Williamson έρχεται σε αντίθεση με το μαγικό με το σύγχρονο, Whitney Rose είναι όλα σχετικά με τη νοσταλγία. Όχι για τα κακά μέρη των καλών παλιών ημερών, αλλά για τις απλούστερες – για την υποτιμημένη νότια γοητεία του να λέτε “ευλογεί την καρδιά σας” όταν διαφωνούμε. Υπόσχομαι ότι μια στάση μιας νύχτας θα έχει σημασία (“θέλω να πάω σπίτι μαζί σου, να γερνάω μαζί σου”). Του Jolene του Dolly Parton να τραγουδάει στη γυναίκα που πήρε τον άντρα της “(” Πιστέψτε με, Angela). Όπως ο Tom Petty μπροστά της, το Rose συγχωνεύει το κλασικό βράχο και τη χώρα και τη δημοφιλή μουσική σε καταπληκτικό αποτέλεσμα, δημιουργώντας διαχρονικά τραγούδια που θα έπρεπε να καλύπτονται από καλλιτέχνες για τα επόμενα χρόνια. Μετακινείται μέσα από πολυάριθμες φάσεις της χώρας-από τους “μεγάλους” ποπ ήχους του “Θα προτιμούσα να είμαι μόνος” στο κλασικό μεξικανικό που επηρεάζεται “εκατό αποχρώσεις του μπλε”. Ακόμα και το εξώφυλλο άλμπουμ μοιάζει να βγήκε στις ημέρες της Linda Ronstadt.

Ένα εξαιρετικά καλό, εξαιρετικά διασκεδαστικό, φανταστικό ρεκόρ. Απόδειξη ότι μπορείτε να αγαπήσετε τον Νότο χωρίς να αποδεχτείτε όλες τις αποσκευές.
Πηγαίνουμε ακόμα στο rodeos από την Whitney Rose